| Περιγραφή: | O Μάρκος Ρενιέρης συγκαταλέγεται ανάμεσα στους πρωτεργάτες του νεοελληνικού Κράτους. Γεννήθηκε στην Τεργέστη το 1815, μεγάλωσε όμως στη Βενετία, όπου πήγε στο Liceo Santa Caterina και αργότερα σπούδασε νομικά. Με ευρεία καλλιέργεια, συνεργάσθηκε σε νεαρή ηλικία με τον Αιμίλιο Τυπάλδο, που κυριαρχούσε στην πνευματική ζωή της πόλης. Ανέπτυξε μακρόχρονη φιλία με τον N. Tommaseo, ενώ συμμερίσθηκε με σημαντικούς διανοουμένους του Risorgimento τους πολιτικούς τους οραματισμούς για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Συντάσσει φιλοσοφικά δοκίμια όπου ακολουθεί τη βικιανή φιλοσοφία και ιδιαίτερα εγκωμιάζει τον σύγχρονό του φιλόσοφο και νομομαθή G. D. Romagnosi. Ακόμη συγγράφει ένα διήγημα με ισπανικό θέμα καθώς και ορισμένα άρθρα στη Biografia degli Italiani illustri αναφορικά με μορφές της ιταλικής διανόησης. Ωστόσο, παρά τις εγκωμιαστικές κριτικές που απέσπασε, αποφάσισε το 1835 να εγκαταλείψει οριστικά τη Βενετία για να εγκατασταθεί στην Αθήνα. Ξεκινά τότε για αυτόν μία δύσκολη περίοδος προσαρμογής στον τόπο καταγωγής του. Με την πάροδο του χρόνου, επαναπροσδιόρισε την πολιτιστική του ταυτότητα, μετατοπίζοντας τα ενδιαφέροντά του στην υπεράσπιση της νεοελληνικής ιδεολογίας. Αποδέχθηκε τις απόψεις του Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου για την ιστορία του ελληνισμού, ενώ ταυτόχρονα έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στη μεταλαμπάδευση του ευρωπαϊκού πολιτισμού στον ελληνικό χώρο και αφιέρωσε ορισμένα του έργα σε πρόσωπα της ελληνικής ιστορίας τα οποία ενθάρρυναν την προσέγγιση με τον κόσμο της Δύσης.
Marco Renieri, jurist, philosopher, and historian, and later governor of the National Bank of Greece born in Trieste in 1815 into a wealthy family of the Greek diaspora, was raised in Venice. He went to the famous Liceo Santa Caterina and afterwards completed his studies in law. Throughout his youth he was exceptionally passionate about philosophy of history, literature and law. Thanks to the patronage of Emilio De Tipaldo whom he helped in his literary work, he was soon acquainted with major intellectuals of the Risorgimento, perceiving himself as being a part of their cultural heritage. He shared their admiration for Dante and the renewed interest in the forgotten Giambattista Vico, at the time both considered as the symbols of a collective Italian intellectual patrimony. He praised the work of the philosopher, economist and jurist Gian Domenico Romagnosi and was a close friend of Niccolò Tommaseo, who became his mentor. His first writings in Italian were greatly appreciated for the elegance of his style and the accuracy of his knowledge of European ideological currents, especially French liberalism. In 1835, he decided to move to Athens where he remained for the rest of his life. From then on, he emerged as a prominent figure of Athenian political, economic and cultural life. A typical representative of Romanticism and redefining his cultural identity, he espoused C. Paparrigopoulos’s views on the history of Hellenism. At the same time, he was a protagonist in the introduction of European culture in Greece and devoted some of his works to Greek historical figures who had encouraged relations with the Western world. |
